کتاب من، شماره سه دومین اثر برجسته از عطیه عطارزاده، نویسنده‌ی معاصر ایرانی است. این نویسنده را اغلب با کتاب راهنمای مردن با گیاهان دارویی می‌شناسند. اما عطیه عطارزاده باری دیگر توانسته با سبک منحصربه‌فرد خود اثری تاثیرگذار، با روایتی متفاوت خلق کند. اگر از خواندن کتاب راهنمای مردن با گیاهان دارویی لذت بردید و اکنون می‌خواهید بیشتر با این نویسنده آشنا شوید، تا آخر این پست با وینیل همراه باشید.
درباره‌ی داستان
داستان کتاب در یک آسایشگاه روانی حوالی تهران، در دهه‌ی پنجاه رخ می‌دهد. راوی و شخصیت اصلی داستان که او را با نام «شماره سه» می‌شناسیم، پسری نوزده ساله است که از کودکی زندگی‌اش را در این آسایشگاه سپری کرده. توانایی حرف‌زدن ندارد اما به گفته‌ی خود از کودکی‌اش تصمیم گرفته دیگر حرف نزند. شماره سه درون ذهنش دنیایی پیچیده دارد و تنها با نقاشی دنیای درون خود را به دیگران نشان می‌دهد. اما پس از اتفاقی که برای بهترین دوستش، قاسم، می‌افتد، همه چیز برای شماره سه تغییر می‌کند…
در بخشی از کتاب می‌خوانیم:
چیزها که از روی دیوارها پاک شوند از توی مغزها هم پاک می‌شوند. بکش. محکم‌تر بکش. این تنها کاری است که می‌توانی بدون صورت بکنی. نمی‌بینی چشم‌های همه چطور سفید شده؟ پنج سال است لارگاکتیل مثل شپش رفته توی رگ‌های‌شان. حالا دیگر رسیده به سوراخ ته مغز. فراموشی این‌جوری است. مسری. مثل شپش. ذره ذره از پوست یکی می‌رود توی پوست بغل‌دستی.
من، شماره سه
چرا کتاب من، شماره سه را بخوانیم؟
من، شماره سه، کتابی است بسیار تاثیرگذار و البته سرشار از توهم و خیال. از آن‌جایی که روای داستان ما دچار بیماری روانی است در طول داستان تشخیص واقعیت از خیال کار ساده‌ای نیست و فقط با سرنخ‌های ریز داستان می‌شود حقیقت را دریافت. صفحه‌های آغازین کتاب با جملاتی امری شروع می‌شوند و سپس با یک فلش‌بک پنج ساله داستان اصلی از زبان شماره سه روایت می‌شود. اگر به دنبال خواندن کتابی متفاوت و جذاب هستید که شما را تا مدتی درگیر خود کند، به هیچ عنوان این کتاب را از دست ندهید. چرا که با خواندن این کتاب فضایی متفاوت را تجربه می‌کنید و می‌توانید دنیا را از چشم شماره سه ببینید.